اسرار آمیزترین سنگ های دنیا - وبلاگ اشاره

به گزارش وبلاگ اشاره، استون هنج یکی از عجایب به جا مانده از دوران باستان است که هنوز هم اسرار به وجود آمدن آن فاش نشده است. این محوطه باستانی، اثری به جا مانده از مردمانی است که هیچ پیشینه ثبت شده ای از آن ها در دست نیست و به همین علت تئوری های گوناگونی درباره آن مطرح می گردد.

به گزارش همشهری آنلاین، شاید به خاطر وجود همین نظریه های متفاوت درباره به وجود آمدن این بنای اسرارآمیز است که این فرضیه ها بین تاریخ شناسان و باستان شناسانان به راز های استون هنج معروف شده اند؛ راز هایی که هنوز هم که هنوز است پاسخی برای آن ها پیدا نشده.

در چمنزاری واقع در جنوب انگلستان نزدیک روستای ویلتشیر، بنای عجیبی وجود دارد که به استون هنج مشهور است. بدون شک از هزاران سال پیش و از زمان بنا کردن استون هنج، این منطقه یکی از خوش آب و هواترین منطقه ها انگلستان بود؛ هر چند که امروزه به خاطر دو بزرگراهی که در اطراف آن کشیده شده و سیل بزرگ جهانگرد هایی که هر ساله برای تماشا این بنای اسرارآمیز به این ناحیه سفر می نمایند، شرایط آب و هوایی آن دیگر مثل گذشته نیست و حتی از نظر باستان شناسان این تغییر آب و هوایی روی استون هنج هم تاثیر گذاشته است.

هرگردشگری برای اولین بار به این منطقه سفر می نماید از خودش می پرسد: استون هنج را چه کسانی ساختند، برای چه این بنای سنگی بزرگ را در اینجا بنا کردند و چگونه این تخته سنگ های غول پیکر را به این منطقه آوردند؟. همین سؤالات بی پاسخ و هزاران رمز و راز نهفته در آن است که موجب شده استون هنج به یکی از پرطرفدارترین جاذبه های جهانگردی جنوب انگلستان تبدیل شود.

مراحل ساخت استون هنج

استون هنج در سه مرحله ساخته شد. تاریخ شناسان و محققان در پی مطالعات خود درباره چگونگی ساخت این بنا به نکات بسیار جالبی دست پیدا کردند. در اولین مرحله از ساخت استون هنج 3100 سال پیش از میلاد مسیح، مردمان عصر نوسنگی برای به پا کردن این بنای بزرگ در ناحیه ای از قاره سبز که بعد ها انگلستان نام گرفت، گودال دایره شکلی را حفر کردند. بنا به تحقیق باستان شناسان آن ها برای این کار از شاخ گوزن به جای بیل استفاده می کردند. قطر این دایره 10متر و عمق گودال 2متر و 31 سانتی متر بود. سپس آن ها از خاک و گل و لای به دست آمده از حفر گودال، منطقه دایره شکلی را در اطراف دایره اولی ساختند که در آن 56 گودال کم عمق دیگر هم کنده شد.

استون هنج یکی از بنا های پررمز و راز تاریخ تنها 500 سال مورد استفاده مردم باستان بود

این گودال ها در قرن هفدهم از طریق محقق معروف جان اوبری کشف و از آن به بعد همین نام هم شناخته شدند. در آخر هم در قسمت ورودی این محوطه دایره شکل دو سنگ که در موازات هم قرار گرفته بودند، کار گذاشته شدند که یکی از آن ها به نام سنگ اسلاتر همچنان پابرجا درگذر زمان به جای مانده است. ایستگاه سنگ ها از دیگر بقایای به جامانده ساخت مرحله یک استون هنج است که در آن هر کدام از سنگ ها دور از یکدیگر در موقعیت مخالف دایره قرار گرفته اند. البته گفته می شود که عمود واقع شدن این سنگ ها ممکن است در سال های بعد و مراحل دیگر تکمیل این بنا انجام شده باشد.

استون هنج؛ مرحله بعدی

فاز دوم ساخت استون هنج به سال 2100 پیش از میلاد مسیح برمی شود. در این مرحله، سنگ ها به شکل نیم دایره چیده شده اند که به علت آبی رنگ بودنشان به آن ها سنگ های آبی گفته می شود. ساخت استون هنج در این مرحله بسیار شگفت انگیز است. زیرا در این بنا از سنگ های آبی ای که بیشترشان از کریستال های سنگ چخماق ساخته شده اند و تنها در کوهستان پرسلی پیدا می شوند استفاده شده.

سنگ های آبی این کوهستان هم فقط در جنوب والس که در فاصله 402 کیلومتری از استون هنج واقع شده یافت می شود. تقریبا 80 عدد از این تخته سنگ های بزرگ چهار تنی به این منطقه آورده شده اند. اما اینکه چگونه این سنگ های بزرگ الجثه به این ناحیه منتقل شده اند سؤالی است که پاسخ قانع نماینده ای برای آن پیدا نشده است.

البته به نظر محققان، سنگین بودن این سنگ ها علتی نمی شود که مردم دوران باستان قادر به تکان دادن آن ها نباشند؛ چون در غیر این صورت هیچ کدام از بنا های زیبا و بزرگی که امروزه به عنوان آثاری ارزشمند شناخته می شوند ساخته نمی شدند. البته برای این سؤال، باستان شناسان به یک جواب تقریبا مشترک هم رسیده اند و آن استفاده از قایق و گذر از رودخانه آوون و کشیدن این سنگ های بزرگ از طریق کارگران تا منطقه مورد نظر است.

درهرحال اگر در نیمه تابستان و زمستان، هنگام غروب خورشید وارد استون هنج شوید به خوبی مشاهده خواهید کرد که راه ورودی به نیم دایره سنگ های آبی با مسیر غروب خورشید موازی است و چنانچه به مسیری که در دو طرف محیط دایره ای شکل وجود دارد نزدیک شوید، این همترازی همچنان ادامه دارد. در اینجا دو تکه سنگ که شبیه پاشنه هستند و به همین علت به سنگ پاشنه ای معروفند با فاصله اندکی از دایره در این مسیر بنا شده اند و اگر از بزرگراه A 344 وارد استون هنج شوید، سنگ های پاشنه ای اولین چیزی است که از این بنا به چشم می خورد.

دوره سوم ساخت استون هنج همان سازه ای است که امروز ما شاهد آن هستیم. در مرحله سوم که 2000 سال پیش از میلاد مسیح شروع شد سازندگان این بنا سنگ های بزرگی را به صورت عمودی و این بار هم به شکل دایره در کنار هم چیدند، بعد هر دو سنگی را که کنار هم قرار داشتند، از طریق یک سنگ افقی که رویشان گذاشته شد به یکدیگر متصل کردند. جالب اینجاست هنگامی که این سنگ های افقی را از بالای بنا مشاهده کنید باز هم دایره کاملی دیده می شود.

البته امروز فقط17 عدد از این سنگ های عمودی به جای مانده، ولی باستان شناسان می گویند تعداد درست این سنگ ها 30 تاست. سنگ هایی که در مرحله سوم ساخت مورد استفاده قرار گرفته اند هم از منطقه مارلبراوت واقع در 32 کیلومتری شمال استون هنج آورده شده اند. بخش بیرونی تمام این سنگ ها صیقل داده شده و کاملا با یکدیگر جفت هستند.

در قسمتی دیگر از استون هنج پنج جفت سنگ عمودی شکل که در فاصله معینی از یکدیگر قرار دارند، باز هم از طریق سنگی افقی بر رویشان به یکدیگر وصل شده و نمایی به شکل نعل اسب را به وجود آورده اند. از میان این ده عدد سنگ تنها هشت عدد آن به جای مانده و این بنا مستقیم به سمت اسلاتر استون و مسیر های اطراف استون هنج گشوده می شود و در موازات طلوع خورشید تابستانی قرار گرفته است.

طبق اسناد به جا مانده حدود یک قرن بعد از تکمیل مرحله سوم 20 عدد از سنگ های آبی استون هنج فاز 2 به منطقه نعل اسب شکل افزوده شد که امروزه تنها نیمی از این سنگ ها به جای مانده است. البته در این میان اثری از گودال های کنده شده که ظاهرا برای کار گذاشتن سنگ های آبی بوده، اما به دلایل نامعلومی هیچ گاه این کار صورت نپذیرفته، به چشم می خورد که این اثر به سال 1500 قبل از میلاد مسیح باز می شود.

میان سنگ های آبی ای که بعد ها به استون هنج افزوده شد، آلتر استون بزرگ ترین سنگ به جامانده است و جالب اینجاست که تقریبا 1100 سال پیش از میلاد مسیح مسیر های اطراف رودخانه آوون که 297 کیلومتر از استون هنج فاصله دارند توسعه یافت و این امر نشان می دهد که تا آن موقع استون هنج مورد استفاده قرار می گرفته است.

چه کسانی استون هنج را ساختند؟

هیچ کس نمی داند که استون هنج با چه تجهیزات و مکانیسمی ساخته شد، اما طی سال ها محققان و تاریخ شناسان تئوری های مختلفی در این مورد ارائه نموده اند. از یک سو برخی از آن ها مدعی شده اند که روش های ماوراءالطبیعی و ناشناخته در ساختن این سازه سنگی نقش داشته، زیرا از نظر برخی از افراد انتقال و چیدن چنین سنگ های غول پیکری جز با استفاده از قدرت های ماوراءالطبیعی، با روش دیگری بسیار دور از فکر است.

از سوی دیگر برخی می گویند که با توجه به فناوری جنگاوری در زمان عصر حجر تازه یا عصر نوسنگی، نقل و انتقال این تخته سنگ های بزرگ الجثه با چنین ابعادی چندان دور از فکر نیست و اگر فرض را بر آن بگیریم که در حرکت دادن این سنگ ها از همان تجهیزات جنگی استفاده می شد، به این ترتیب چنین امری ناممکن به نظر نمی رسد.

نقشه ای کامل از استون هنج که باستان شناسان با استفاده از اطلاعات موجود آن را بازسازی کردند

در بسیاری از نظریه ها پاسخ اینکه این سازه به چه منظوری ساخته شده هم بر پایه باور های مافوق طبیعی و توجیهات آرمانی راسخ است، اما در این بین دو نظریه وجود دارد که با منطق سازگاری بیشتری دارد؛ اولین تئوری این است که استون هنج نوعی رصدخانه نجومی بوده و احتمال دیگر اینکه مکانی به منظور اجرای آیین های مذهبی برای مردم زمان خود بوده و در حقیقت یک معبد به شمار می رفته است.

در این بین پروفسور مایک پارکر پیرسن- سرپرست پروژه تحقیقاتی استون هنج- بر این باور است که استون هنج بخشی از منطقه ای بوده که در آن آیین مذهبی اجرا می کردند و این بخش از طریق رودخانه آوون و مسیر هایی شبیه خیابان به دیوار های دورینگتن متصل می شد. او می گوید: منطقه ها اطراف دورینگتن هنج منطقه ای بود که مردم در آن زندگی می کردند و استون هنج هم قلمروی مردگان محسوب می شد.

سفر از رودخانه آوون برای رسیدن به استون هنج بخشی از اجرای تشریفاتی مذهبی و گذر از زندگی به مرگ بود. از طرفی دیگر به علت وجود قبر های بسیار در منطقه استون هنج و نقص و آسیب در برخی از این گورها، جیوفری وینرایت، رئیس انجمن بنا های باستانی از لندن و تیموتی دارویل از دانشگاه بورنیموس بر این عقیده راسخند که استون هنج مکانی برای شفابخشی و عبادت خدایان بوده است.

به هر حال این دو محقق تاکید دارند که از استون هنج استفاده های گوناگونی می شده که یکی از آن ها پرستش خدایان بوده است. به نظر بسیاری از باستان شناسان، استون هنج تنها 500 سال مورد استفاده بوده و پس از آن متروک رها شده است.

گذری بر حقایق استون هنج

استون هنج بین سال های 3100 تا 1100 پیش از میلاد مسیح ساخته شد. دایره های استون هنج با غروب خورشید نیمه تابستان و زمستان هم تراز است و هنگامی که ماه از جنوبی ترین نقطه تا آخرین حد در آسمان بالا می رود و از شمالی ترین قسمت غروب می نماید، استون هنج در موازات ماه مشاهده می شود. در ساخت این بنای اسرارآمیز، قوانین ریاضی و دانسته های هندسی به هم آمیخته شده اند.

تنها دو نوع سنگ در ساخت استون هنج مورد استفاده قرار گرفته که یکی از آن ها سنگ های آبی به وزن چهار تن هستند که از 402 کیلومتری استون هنج آورده شده اند و دیگری سنگ های سارزن که 5 متر و 94 سانتی متر طول دارند و 25 تن وزن آنهاست. محققان تخمین زده اند که برای ساخت استون هنج به بیش از 3 میلیون ساعت کار و وقت احتیاج است. بیش از 900 محوطه سنگی در انگلستان وجود دارد که معروف ترین آن ها استون هنج است.

هدف های احتمالی از ساخت استون هنج

تا پیش از دهه 50 بیشتر باستان شناسان معتقد بودند که رؤسای قبیله های نئولیتیک تنها در آیین های مذهبی و مراسم های سنتی گوناگون از استون هنج استفاده می شد، اما امروزه معین شده که این بنا کاربرد های مهم دیگری از جمله استفاده به عنوان رصدخانه نجومی هم داشت. بین دهه های 50 و 60، الکساندر تام، استاد دانشگاه آکسفورد و جرالد هافکینز، ستاره شناس پیشگامان مطالعه نجوم در تمدن های باستان بودند.

آن ها در این زمینه هم تحقیقاتی روی استون هنج انجام دادند که در پی این مطالعات معین شد که از بین سنگ های استون هنج ستارگان و اجرام آسمانی بسیاری قابل مشاهده است. چنین نتیجه ای نشان می دهد که استون هنج و دیگر محوطه های سنگی نوعی رصدخانه باستانی هستند. در حقیقت از این منطقه، هم برای تماشا اجرام آسمانی استفاده می شد و هم برای تشریفات مذهبی. با جمع آوری اطلاعات درباره حرکات اجرام آسمانی، استون هنج برای نشان دادن وقت مناسب جهت برگزاری مراسم مذهبی در طول سال مورد استفاده قرار می گرفت.

از روزگاران دور شایعات زیادی درباره ساخته شدن این بنا به جا مانده است.

افسانه های استون هنج

در افسانه ها آورده اند بیماران از آب شفا بخش استون هنج برای درمان بیماری خود استفاده می کردند

همواره بنا های اسرارآمیز به جا مانده از دوران گذشته با افسانه های زیادی همراه می شوند؛ افسانه هایی که پابه پای آن ها در گذر قرن ها زندگی می نمایند و پیش می آیند. افسانه ها و اسطوره های استون هنج هم از ماهیت پدیده های طبیعی و مراسم های مذهبی نشات گرفته اند. در افسانه های متون قدیمی در رابطه با استون هنج داستان های فراوانی نقل شده.

در یکی از آن ها مرلین جادوگر به شاه اوریلیوس می گوید: در این سنگ ها راز بزرگی نهفته و شفابخشی، یکی از افسونگری های آنهاست. انسان های قوی هیکل از دورترین نقطه آفریقا به یاری جادوی من این سنگ های بزرگ را با خود حمل نموده اند تا به ایرلند برسند و از آن به بعد آنجا به سرزمین آن ها تبدیل شد. هنگامی که آن ها بیمار می شدند سنگ ها را می شستند و با آب حاصل از شستن سنگ ها حمام می گرفتند تا شفا پیدا نمایند و هرگاه که زخم و جراحتی بر می داشتند، گیاهان دارویی را با این آب مخلوط می کردند تا ضماد شفابخش تهیه نمایند.

لایامون- یکی از شاعران قرن 13 انگلستان- هم درباره شفابخشی این سنگ ها در شعر خود گفته است: سنگ ها بزرگند و قدرت جادویی ای که در آنهاست بزرگ تر با شستن سنگ ها مردان بیمار شفا می یابند.

باستان شناسان و تاریخ شناسان اسطوره ها و افسانه ها را راهی برای تتازه فرهنگ های کهن می دانند، اما برای مردم باستان برگزاری آیین های مذهبی، جشن گرفتن های اسطوره ای شکل نبود بلکه آن ها واقعیت های طبیعی را جشن می گرفتند. به عقیده محققان، این واقعیت تاثیر های دوره ای انرژی خورشیدی و تاثیر ستارگان بر تولد انسان ها و حتی خود زمین بود. نتایج آنالیز ها نشان می دهد که مردم کهن عقیده داشتند در چنین مکان هایی انرژی های خاصی وجود دارد و به همین علت از بنا هایی مانند استون هنج برای اجرای تشریفات مذهبی خود استفاده می کردند.