رامین ناصر نصیر: انتخاب من بازیگری است نه کارگردانی - وبلاگ اشاره

به گزارش وبلاگ اشاره، رامین ناصر نصیر، بازیگر ژانر طنز است که مردم اغلب او را با کارها و سریال های پیروز و پرطرفداری چون ساعت خوش و جنگ 77 مهران مدیری، هتل و کتاب فروشی هدهد مرضیه برومند و زیر آسمان شهر مهران غفوریان به خاطر می آورند.

سعیده مرادی- در سال های اخیر بیش از آنکه ناصر نصیر را در تلویزیون ببینیم، در سریال های نمایش خانگی پیروز و پرطرفداری نظیر قهوه تلخ و عطسه مهران مدیری و شهرزاد حسن فتحی دیده ایم. به بهانه تازه ترین کار ناصر نصیر یعنی روزی روزگاری مریخ به کارگردانی پیمان قاسمخانی، گفت وگویی با این بازیگر و کارگردان سینما و تلویزیون انجام دادیم.

شما جزو چهره های شناخته شده حوزه طنز هستید که کارهای خوبی را در کارنامه خود دارید، اما در سال های اخیر کارهای کمتری از شما در تلویزیون دیده می شود. علت این کم کاری چیست؟

کم کار نشده ام و اتفاقاً در چند سال اخیر خیلی هم پرکار بوده ام و از ابتدای سال تا به حال نیز پیوسته سر کار هستم، اما اگر منظور شما صرفاً در تلویزیون است، بله کم کار شده ام.

چرا؟

در تلویزیون کم کار شده ام به علت اینکه این رسانه نه تنها از نظر کمی، بلکه از نظر کیفی هم بسیار کم کار شده و در فراوریاتش فرایند نزولی داشته است. در یک بازه، سریال های طنز 90 قسمتی ساخته می شد که هر شب مخاطب را پای تلویزیون می کشاند، اما اکنون کارهای طنز، مناسبتی شده و اغلب فراوریات در این زمینه محدود به ایام نوروز و ماه رمضان شده است و در طول سال کارهای کمتری نسبت به گذشته فراوری می شود.

درباره نقش تان در سریال روزی روزگاری مریخ در شبکه نمایش خانگی بگویید؛ چه شد که در این سریال حضور پیدا کردید؟

خب من سال هاست که آقای پیمان قاسم خانی را می شناسم. سابقه دوستی من با ایشان به اوایل کارمان بر می شود؛ یعنی زمانی که نه من و نه پیمان، هیچ کدام شناخته شده نبودیم. به واسطه همین سابقه دوستی و آشنایی، آقای قاسم خانی علاقه داشت که در این سریال ایفای نقش نموده و حضور داشته باشم. به همین علت بازی در نقش یک دکتر یا بهتر است بگویم یک دانشمند مجنون را به من پیشنهاد داد و من هم پذیرفتم. موضوع سریال هم همانطور که از اسمش پیداست یک کمدی فانتزی است که در فضا و یک مکان خیالی می گذرد. در این سریال شخصیت اصلی داستان طی یک ماجرای پیچیده، پایش به کره مریخ باز می شود و این دکتر که من ایفاگر نقش آن هستم مسبب حضور این شخصیت در مریخ است. به نوعی دکتر رابط 2 مقطع زمانی است.

کار با پیمان قاسم خانی چطور بود؟

خیلی خوب. پیمان قاسم خانی، فردی دقیق و نکته بین است که از کنار کاری بی توجه نمی گذرد و با عجله تن به فراوری و ساخت یک اثر نمی دهد. او برای یک کار آنقدر وقت می گذارد و آنقدر تکرار می نماید تا آنچه در فکر دارد محقق شود و به نتیجه دلخواه و مطلوب خودش برسد؛ به ویژه درباره این سریال که یک کار فکری است و در فضایی فانتزی جریان دارد. بنابراین درباره این مجموعه خیلی دقیق تر و با جدیت بیشتر عمل نموده است.

کارهای طنز اغلب آثاری بسیار سطحی شده اند که کیفیت و عمق کارهایی که در گذشته ساخته می شد را ندارند. به نظر شما علت این افت در محتوا و سطحی شدن کارهای طنز چیست؟

اگر بخواهم درباره این موضوع صحبت کنم، احتیاج به زمان و وقت زیادی دارد اما در اینجا به صورت کلی چند علت مهم را بیان می کنم. نخستین علت همان عجله ای است که از آن صحبت کردم. عجول بودن اغلب فراورینمایندگان مجموعه های مختلف باعث شده تا از کیفیت کارها کاسته شود. فراوری یک اثر یا مجموعه خوب به زمان و از همه مهم تر به صبر و بردباری فراورینماینده آن احتیاج دارد و اگر این صبر و بردباری نباشد نتیجه اش خلق آثاری بی کیفیت است. یکی دیگر از دلایل فراوری کارهای بی کیفیت شرایط اقتصادی است که در جامعه شاهد آن هستیم. وقتی فراوری یک کار و اثر صرفه اقتصادی نداشته باشد باعث می شود تا فراورینمایندگان هزینه ها را کاهش دهند و از کیفیت کار بکاهند تا برایشان توجیه اقتصادی داشته باشد. متأسفانه این موضوع در زمینه کار کمدی هم وجود دارد و روزبه روز گستره این موضوع بیشتر می شود. از دیگر عواملی که در بی کیفیتی کارها تأثیر داشته سلیقه ای عمل کردن مدیران و مسئولان تلویزیون است که این اتفاق دامنه کار را برای عوامل فراوری تنگ و سخت می نماید و در نتیجه کارهای سطحی ساخته شده و شکل می گیرد. متأسفانه این اعمال سلیقه ها و محدودیت ها روزبه روز بیشتر می شود تا جایی که شاهد هستیم حتی کارهایی که در سال های قبل فراوری و پخش شده اند اکنون با توجه به محدودیت ها و ممیزی های فعلی قابل پخش مجدد نیستند! حالا سؤال اینجاست که چرا باید فضا اینگونه باشد؟ نتیجه این محدودیت ها و سختگیری ها هم این شده که فراوری کارهای بی کیفیت و تکراری افزایش یافته است که جای خنده و شوخی چندانی هم ندارد.

موضوع دیگری هم که از سوی بازیگران مطرح می شود، پایین آمدن کیفیت فیلمنامه هاست که باعث افت آثار فراوریی شده است. نظر شما در این باره چیست؟

متأسفانه مشکل ضعف فیلمنامه هم به شدت وجود دارد. ما آدم های توانا و قابل زیادی داریم که چون در پی شرایط ایده آل هستند متأسفانه چندین سال است در گوشه خانه نشسته اند و کار نمی نمایند. آدمی که در این کار حرفه ای باشد، شرایط حرفه ای را طلب می نماید و آن شرایط بودجه حرفه ای هم می طلبد، اما وقتی بحث بحران اقتصادی پیش می آید طبیعتاً سراغ آدم هایی می رویم که دستمزد پایین تری دارند و به همان نسبت هم کیفیت کارشان پایین تر است. فیلمنامه های مقرون به صرفه نه تنها هیچ ساختار درستی ندارند بلکه هر صفحه آنها 3غلط املایی هم دارد! این موضوع بسیار تأسف برانگیز است؛ چرا که نشان می دهد فیلمنامه نویس فقط آن کلمات را در اجتماع شنیده و خودش مطالعه ای نداشته و آنها را در جایی نخوانده است.

تئاتر، سینما یا تلویزیون. کدام یک در اولویت های شما قرار گرفته است؟

البته که تئاتر. تئاتر تنها هنری است که طی آن بازیگر در مواجهه مستقیم با مردم قرار گرفته است. تنها هنری است که در همان لحظه ای که خلق می شود، مخاطب آن را جذب می نماید. به همین علت تئاتر برایم بسیار جالب است و در اولویت انتخاب هایم قرار گرفته است.

تئاتر را در کجا تجربه و چگونه آغاز کردید؟

از همان دوران بچگی وقتی از آدم می پرسند می خواهی چکاره شوی، یک چیزی می گوید و می رود دنبال کارش، اما در دوران نوجوانی است که شخص متوجه می شود واقعاً باید برای خودش کاری را به عنوان شغل انتخاب کند. از چیزهایی که در آن مقطع به فکرم می رسید، یکی مقوله نمایش به طور عام و یکی هم عکاسی بود. این شانس را هم داشتم که هر دوی اینها را به صورت حرفه ای تجربه کنم. سال67 بود که دوره آموزشی تئاتر را گذراندم و به صورت جسته و گریخته آغاز به فعالیت در این زمینه کردم و در ادامه راه به اینجا رسیدم.

شما کارگردانی را هم تجربه نموده اید، بین بازیگری و کارگردانی کدام یک را ترجیح می دهید؟

البته که انتخاب و اولویت اول و اصلی من بازیگری است. من آدم فردگرایی هستم و یکی از خصیصه های کارگردانی تعامل با تعداد زیادی آدم است و من با توجه به اخلاق و روحیه ام بازیگری را ترجیح می دهم. البته نمی گویم که بازیگری به دور از جمعیت انجام می شود اما خب تعاملی که کارگردان باید داشته باشد را یک بازیگر ندارد.

چند سالی می شود که مجموعه های نمایش خانگی شکل گرفته و رو به توسعه است. به نظر شما فضای موجود نمایش خانگی تا چه حد می تواند در ساخت کارهای قوی به ویژه کارهای طنز تأثیرگذار باشد؟

در سال های گذشته فضای نمایش های خانگی فرصتی مناسب برای فراوری کارهای خوب و قوی بود چون محدودیت هایی که در تلویزیون وجود داشت در این فضا کمتر دیده می شد، اما اکنون محدودیت های موجود به نمایش های خانگی هم سرایت نموده و این فضا هم نامناسب شده است. در نتیجه شاهد آن هستیم که بسیاری از سرمایه گذاران فراوری کار را متوقف نموده اند و نگران آینده هستند. متأسفانه مسئولان تلویزیون به شبکه های خانگی به چشم یک رقیب نگاه می نمایند و سعی در حذف این رقیب دارند.

این روزها مردم احتیاج به شادی و خنده دارند. به نظرتان یک کار طنز باید چه ویژگی ای داشته باشد تا مخاطب پسند باشد و خنده را بر لب آنها بیاورد؟

مخاطب برای اینکه بتواند با یک کار ارتباط برقرار کند و به نوعی شاد شود باید خودش را در فضای اثر ببیند و حس کند. وقتی یک اثر به علت محدودیت های موجود به سمتی می رود که بیش از آنکه در واقعیت جریان داشته و برای مخاطب ملموس باشد، یک فضای فانتزی و تخیلی را به تصویر می کشد که هیچ ربطی به زندگی مردم ندارد، طبیعی است که مخاطب دیگر نمی تواند با آن اثر ارتباط چندانی برقرار نموده و به تبع آن هم نمی تواند به ماجرا و اتفاق های طنزی که در فیلم و سریال رخ می دهد، بخندد.